دلآنه

خیلی دوست دارم بعد از اینکه مدرکم را گرفتم بروم سفیر حمایت از کودکان و بیماران باشم.خیلی دوست دارم بعد از اینکه مدرکم را گرفتم بافتنی یاد بگیرم و از این طریق کسب در آمد کنم!نه اینکه فک کنید از رشته ام متنفرممممم و حالت انزجار بهم دست داده است!اتفاقا حالم بهتر شده و دنبال یک کلاه مهندسی هستم که بگزارم روی سرم و چیک چیک!من و کلاه مهندسی همین الان یهویی!!!!   خب ما عادتمان هست که شرایط موجود را قدر ندانیم.تا وقتی دبیرستان بودیم حس مدرسه رفتن نداشتیم  والان دلمان خاطرات آن روزها را میخواهد(فقط خاطرات!)و یک روزی هم میرسد که مثل استاد فیزیک وقتی در پشت جا استادی(!) ایستاده ایم ودانشجویان به ترک دیوار میخندند سرمان را بین دست هایمان فشار دهیم و چشمانمان پر از اشک شود و در مقابل چشمان 40 واندی دانشجو حسرت بخوریم و بگوییم که 10 سال است اینگونه سرخوش نخندیده ایم ویک شعر بخوانیم: سرفه هایم صدای شیشه خرده میدهند/به گمانم چیزی در درون من شکسته است! این ترم به ما ثابت کرد که عمر دانشجویی از عمر گل هم کمتر است!وما بهتر است با هم خوش باشیم و همدیگر را به یک عدد چای در روز امتحان نقشه کشی دعوت کنیم تا حالمان جا بیاید(جریان اعتیاد من به چای)واستاد مارا هشت نفر هشت نفر به اتاق مرگ فرا بخواند و به قول خودش 15 دقیقه وقت بدهد و شما مدیونید فکر کنید اگر بیشتر از 8 دقیقه وقت داد!وبا آن لبخند مکش مرگ مایش بگوید: توشمیسیز!و تو فک کنی استاد اهل شهر شماست و توشمیسیز را توشمبسیز بشنوی و خوشحال شوی و این خوشحالی 0.01 ثانیه طول نکشد چون استاد تبریزیست!و این توشمیسیز یعنی قبول نشدید و به عبارت ساده تر افتادی دادااااااش(با ریتم محسن تنابنده در پایتخت).وهمه ی پروژه های 3 تا هزارتومنی مارا با خود ببرد و ما مطمین باشیم که استاد در مسیر بازگشت از دانشگاه به خانه آن هارا در جاده رها خواهد کرد!به زودی میرسد روزی ک 4 بهمن است و من از امتحان فیزیک باز میگردم و میگویم که افتاده ام ولی خوشحالم چون آخرین امتحانمان است!   +این پست زیاد "و" داشت دیگه ببخشین +یکی دیگه این که جنبه فان داشت و ما نهایت تلاشمونو کردیم که نیفتیم نقشه کشی رو! +و بازهم این که این پست زیادی در هم بود!ببخشید