دلآنه

سلام... این یک نامه است به تو... +ادامه مطلب تویی که الان در میان یک مشت سیم و دستگاه اسیر شده ای... و مدام اسمم را صدا میزنی تا بیایم وببینمت... میگویی قرار است بروی... بی انصاف... تو که بروی در گورستان خاکت میکنند من خاطراتمان را در کدام گورستان مدفون کنم امروز آمدم به دیدنت از زیر نگاه پرستارها خزیدم برایت دست تکان دادم با دیدن من چشمانت خندید ولی میدانم نمیشود همه چی درست شود مانند همان موقع ها که دست در دست هم زیر درخت گردو می نشستیم برایمان مهم نبود دستانمان سیاه میشود با سنگ گردو میشکستیم... و می خوردیم و تنها فکروخیالمان این بود که یک هفته ی بعد دوستانمان در مدرسه  به خاطر دستهای سیاه مسخره مان نکنند شهریور برایم خوب بود...عالی بود تمام شهریورهایم با تو سپری شد بی آنکه بدانم... و چند روز پیش چه با آب وتاب از دانشگاه میگفتی برایم از همکلاسی های خوب و بدت از استادهای بهانه گیر و بدعنق... میگفتی این ترم محال است با استاد... کلاس بردارم تو الان گوشه بیمارستان خوابیده ای من برایت انتخاب واحد میکنم... به امید این که خوب شوی... و کماکان اصرار داری با استاد ... کلاس انتخاب نکنم :دی نمیدانم دکتر چه گفته است که خودت را باخته ای تویی که منبع انرژی مثبت بودی برایم... دلم خیلی گرفته است:'( دلم برای آدم برفی های گوشه ی حیاط که با هزار زحمت و بدون دستکش درستش میکردیم تنگ میشود... حس بدی دارم... من هم طاقت بیاورم مادرت نمیتواند... منی که تنها دوست و رفیق دوران کودکیت بودم... تا همین چند وقت پیش ولی ازهم فاصله گرفتیم... خیلی دوستت دارم همین امروز فهمیدم که اگر نباشی یک جای کار میلنگد خواهش میکنم بمان... 20سال زود است برای رفتن... دلم آتش گرفت وقتی خودت گفتی که میمیری مانند مادربزرگت که روزهای آخر عمرش فقط حالت تهوع داشت و به کما رفت و دیگر بازنگشت نمیدانم تو که این نامه را نمیخوانی ولی امیدت به خدا باشد دوباره میرویم زیر درخت گردو دیگر سیاه شدن دست هایم در این دنیای سیاه به چشم نمی آید... خواهش میکنم برگرد دلم میگیرد وقتی خط های دستگاه را نشان میدهی و میگویی:" نگاه کن اون خط ها مربوط به مغزمه...میبینی نامنظمه..." من هم فقط میتوانم بگویم درست میشود نگران نباش... دوست18 ساله ی من که از وقتی چشم باز کردم بودی وقتی گریه کردم بودی... وقتی تا دم مرگ رفتم بودی دلم برایت تنگ است کاش نروی... +:'( +خوب میشه میدونم...میدونم