دلآنه

یک هفته مانده است به با هم بودنی دوباره...با هم بودنی که انتهایش از همین الان پیداست...به قول بچه های ریاضی فردوس که ما یک هفت ضلعی بودیم.البته ما هفت ضلعی منتظم نبودیم!من ضلعی باقد بلندتربودم گذشت روزها تا شدیم شش ضلعی...بماند که چه شد ونشد.الان ازروزهای پنج ضلعیمان مینویسم.وآن ضلعی که ازما جداشد همیشه در دل ماست...به قول مریم که میگوید: حالا که معصوم داره میره ما دیگه از کی حساب ببریم؟:دی یک هفته مانده به باهم بودن دوباره مان بدون معصوم و دلم از همین الان گرفته است... میترسم پا به کتابفروشی بگذارم وبگویم من دو دفتر میخواهم با خودکار اونر صورتی...ترسم ازاین است که بغض کنم حتی گریه...کتابفروش نمیداند من برای آخرین سال مدرسه میخواهم خودکار بخرم....نمیدانم خوشحال باشم یانه.هر روز صبح که ازخواب بیدار میشدم زیر لب میگفتم:کی این مدرسه ی لعنتی تمام میشود تا لنگ ظهر بخوابم هیچ وقت فکرش را نمیکردم آخرین سال مدرسه...آخرین روزهای دبیرستان انقدر ناراحت باشم... دلم تنگ میشود برای روزهای آخر شش نفری بودنمان...که زنگ ادبیات بود ولی به دلیلی که یادم نمی آید همه درحیاط بودیم...وبا اسپری رنگی کلاس اولی ها دروغ یا حقیقت بازی میکردیم .مریم لحظه شماری میکرد تا سر اسپری طرف من باشد که یک سوال که سنسورهای مغزش را فعال کرده بود بپرسد و عجب شانسی هم داشت! جواب سوال را من در گوش معصوم گفتم او در گوش شراره و شراره در گوش مریم.آیسان هم که غایب بود.هانیه که میدانست جواب چیست لبخند میزد...آن روز با هم نَدار شدیم . شدیم مثل کف دست...ولی حیف که چقدر دیر بود احساس میکنم افسردگی گرفته ام که حتی دیگر حوصله عصبی کردن آیسان و کل کل با مریم و قهر با هانیه را هم ندارم...حوصله جر وبحث بر سر آهنگ های ت ت ل و با معصوم راهمیشه دارم:) وهزاران حرف نا گفته با شراره... میخواهم همه دوباره با هم باشیم.حتی ضلع هفتم هم بیاید.اویی که دیگر این اواخر جواب پیام های مارا هم نمیدهد.ولی همیشه خواستن توانستن نیست... +خب من زبان محاوره نمیخوام بنویسم زوره؟ +اینا حرفای خودم بودن وازاونجایی که سری قبل تو وبلاگ مدرسه نوشتم وشدیدا(!) از طرف دوستان مورد استقبال قرار گرفتم این پست رو اینجا ثبت کردم.تا بشه جزو دفترخاطرات مجازیم +سایه کاش به من هم یاد بدی چجوری بنویسم.من نوشته هاتو خیلیییییی دوس دارم +هیچی +صرفا به خاطر نآزنین بای نمیگم! +خوانندگان خاموش:دی روشن شوید